به عمل کار برآید

می‌گویند الکل، مایع ضد عفونی، ماسک، دستکش، سطل زباله در دار و اینجور چیزها...
شوخی نیست بحث مرگ و زندگی‌‌ست. حالا خودم بدرک اما اطرافیان. اما آدم‌هایی که با آنها زندگی می‌کنم.
باید نسبت به همه‌شان مسئول باشم. باید همه دستورات درست وغلط و متناقض فضای مجازی را رعایت کنم.
باید به پیامک‌های بهداشتی که از درو دیوار می‌بارد توجه کنم.
با ترس و لرز از خانه بیرون می‌زنم.
داروخانه اول، آقا از این الکل‌های اسپری دارید؟
طرف با نگاه عاقل اندر سفیه فوری متوجه می‌شود چقدر به عقب مانده‌ها شبیه هستم.
به همین خاطر با لبخند ژوکندش می‌گوید: نخیر!
داروخانه دوم، ببخشید از این ژل‌های ضد عفونی کننده دارید؟
حالا با صدای کشداری جواب می‌گیرم، نه خانوم!
سومی و چهارمی و پنجمی
نخیر
نداریم
نه خاااااانوووووم
نومید میشوم و خسته از دوری که زدم.
دستمال کاغذی توی مشتم را کف دستم ورز می‌دهم تا حالا سه بار با بوق و فحش راننده‌ها که خانوم حواست کجا است؟ بخودم آمدم و تا خواستم بگویم دنبال سطل زباله در دار می‌گردم طرف گاز ماشین را گرفته و رفته است.
با ته مانده انرژی یک نصف روز سرگردانی و این سوال در ذهنم به خانه برمی‌گردم.
مسئولین عزیز بیشتر وظیفه من به عنوان یک شهروند در این روزها اینقدر واین اندازه تعریف شده که مواظب باشم و رعایت کنم.
در همین راستا حاضر به هزینه کردن از جیب هم بوده و هستم.
اما متاسفانه آنچه که باید باشد نیست. یا لااقل برای عامه مردم نیست.
دوستان اگر تصورتان این است که با صدور دستورالعمل و توصیه کار برآید، سخت در اشتباه هستید!
اگر چنین تصور می‌کنید شما بفرمائید کمی استراحت کنید من قول می‌دهم  بهتر اوضاع را بدتر کنم.
مسئولین محترم لطفاً کرونا و وسعت شیوع آن را جدی بگیرید!

شبنم روزبهانی/ زرک