وحدت حوزه و دانشگاه؛ پیوند علم و ایمان برای آینده ایران

نویسنده:[ سمیه روزبهانی / تحریریه زرک ]

در دنیای پرشتاب امروز، جوامعی موفق‌ترند که بتوانند میان منابع سنتی حکمت و آموزه‌های دینی خود، با دانش نوین و پیشرفت علمی، پلی محکم بسازند. در ایران اسلامی، این پیوند در قالب مفهوم «وحدت حوزه و دانشگاه» متجلی شده است؛ مفهومی که نه‌تنها یک دغدغه تاریخی بلکه یک نیاز راهبردی برای آینده کشور به شمار می‌رود.

در نگاه بسیاری، حوزه و دانشگاه، نماینده دو جریان فکری متفاوت‌اند؛ یکی متمرکز بر معرفت دینی، دیگری بر تولید دانش مدرن. اما حقیقت آن است که این دو نهاد، اگر در مسیر هم‌افزایی و هم‌فکری قرار گیرند، می‌توانند ترکیبی بی‌بدیل از عقلانیت، معنویت، تخصص و اخلاق را برای جامعه به ارمغان آورند.

بزرگانی همچون شهید مطهری، شهید مفتح و امام خمینی(ره) از پیشگامان نظریه وحدت حوزه و دانشگاه بودند؛ نه از سر احساس، بلکه از درک عمیق نسبت به آینده‌ای که نیازمند «علم متعهد» و «دین آگاه» است. جامعه‌ای که تنها بر علم بدون اخلاق یا دین بدون تحلیل علمی تکیه کند، دیر یا زود در مسیر افراط، جمود یا وابستگی گم خواهد شد.

در عصر سلطه رسانه و جنگ نرم، که سبک زندگی، باورهای دینی و ارزش‌های اخلاقی هدف تهاجم قرار گرفته‌اند، وحدت حوزه و دانشگاه نقشی دوچندان پیدا می‌کند. حوزه می باید پاسخ‌های امروزین به نیازهای جامعه ارائه دهد و دانشگاه باید بتواند علم را در خدمت انسان‌سازی قرار دهد. این، تنها در سایه گفت‌وگو و وحدت محقق می‌شود.

مطبوعات و رسانه‌ها باید این تعامل را از حالت شعاری خارج کرده و آن را به گفتمان جاری در جامعه تبدیل کنند. قانون مطبوعات نیز در ماده ۲ خود صراحتاً بر ترویج دانش، اخلاق اسلامی، و فرهنگ اصیل تأکید کرده است. رسانه‌هایی که با شفاف‌سازی، روایت‌های موفق از همکاری طلاب و دانشگاهیان، و پرداختن به چالش‌های فکری، این موضوع را دنبال کنند، در حقیقت در حال تقویت سرمایه اجتماعی کشور هستند.

در نهایت، وحدت حوزه و دانشگاه یعنی اینکه نه دین از علم عقب بماند، و نه علم از اخلاق تهی شود. ایران آینده، بیش از همیشه به دانشمندانی نیاز دارد که متعهد باشند، و روحانیانی که اهل تحلیل، منطق و درک زمانه باشند. رسالت رسانه‌ها در این میان، روایت‌سازی، پیوند دادن نخبگان، و ساختن اعتماد اجتماعی میان این دو جریان بزرگ فکری است.

انتهای پیام/