نفس‌های خرم‌رود در حصار بی‌توجهی و حرارت تابستان

سمیه روزبهانی| پایگاه خبری زرک 
با هر طلوع آفتاب در خرم‌آباد و وزیدن نسیم گرم تابستانی، نگرانی دیرینه‌ای در دل شهروندان ریشه می‌دواند؛ نگرانی از حال ناخوش گِلال، این ستون فقرات شهر که روزگاری نه‌چندان دور، زلالی و طراوت را به ارمغان می‌آورد و امروز، در سایه بی‌مهری و انباشت آلودگی، نفس‌هایش به شماره افتاده است. خرم‌رود، این جان‌مایه تاریخ و نفس جاری طبیعت در کالبد شهرمان، در آستانه فصل گرما، به زخمی چرکین می‌ماند که مرهمی جز اقدام فوری و دلسوزانه مسئولان نمی‌طلبد.

دیگر نمی‌توان چشم بر واقعیت تلخ جاری در بستر گِلال بست. انباشت فاضلاب‌های شهری و زباله‌های شناور، منظره‌ای دلخراش و تأسف‌بار را رقم زده است. در بخش‌هایی از این رودخانه، دیگر نه نشانی از جریان آب، که بستری از گیاهان خودرو و حتی رویش درختچه‌هایی را شاهدیم که گویی به طعنه، سر از بستر خشک و آلوده برآورده‌اند. این زنگ خطری جدی است که از تبدیل شدن گِلال به باتلاقی از فراموشی و آلودگی خبر می‌دهد.

با افزایش دمای هوا، این معضل ابعاد وخیم‌تری به خود می‌گیرد. تجمع فاضلاب و زباله، بستری متعفن و غیربهداشتی را ایجاد کرده که نه تنها مشام شهروندان و رهگذران را می‌آزارد، بلکه به جولانگاه حیوانات موذی و ناقل بیماری نیز بدل شده است. بوی نامطبوعی که از سطح رودخانه به مشام می‌رسد، گواهی بر این فاجعه زیست‌محیطی در قلب خرم‌آباد است. آیا سزاوار شهروندان این دیار، زندگی در همسایگی چنین منبع آلودگی و بیماری است؟

سال‌هاست که موضوع لایروبی گِلال، به وعده‌ای تکراری و پاسکاری میان دستگاه‌های مسئول تبدیل شده است. در حالی که هر نهادی، دیگری را متولی اصلی می‌داند، این خرم‌رود است که روزبه‌روز بیمارتر و آلوده‌تر می‌شود. عدم لایروبی اصولی و مستمر، نه تنها به تشدید مشکلات فعلی انجامیده، بلکه خطر وقوع سیلاب‌های ویرانگر در فصول بارندگی را نیز افزایش داده است؛ خاطره تلخ سیلاب‌های گذشته هنوز از ذهن مردم این شهر پاک نشده است.

فرا رسیدن فصل گرما، تنها به معنای افزایش دمای هوا نیست؛ بلکه به معنای تشدید بحران‌های زیست‌محیطی ناشی از بی‌توجهی به گِلال است. این رودخانه، که می‌تواند نمادی از زیبایی و سرزندگی خرم‌آباد باشد، امروز به نمادی از بی‌تدبیری و اهمال تبدیل شده است. آیا مسئولان شهری و استانی، صدای این اعتراض خاموش اما پرمعنای طبیعت و شهروندان را نمی‌شنوند؟

اکنون، بیش از هر زمان دیگری، نیازمند اقدامی عاجل و کارآمد هستیم. لایروبی کامل و علمی خرم‌رود، جلوگیری از ورود فاضلاب، پاکسازی حریم رودخانه از زباله و نخاله، و برنامه‌ریزی مدون برای حفظ و نگهداری دائمی آن، مطالباتی عمومی و حیاتی است. نباید اجازه داد گِلال، این میراث طبیعی و تاریخی، در گرداب آلودگی و فراموشی جان دهد.

از تمامی مسئولان ذی‌ربط، از شهرداری و شورای شهر گرفته تا شرکت آب منطقه‌ای و سازمان حفاظت محیط زیست، انتظار می‌رود با کنار گذاشتن توجیهات و پاسکاری‌ها، عزمی جزم برای نجات خرم‌رود به کار گیرند. احیای گِلال، نه تنها به بهبود کیفیت زندگی شهروندان و حفظ سلامت آنان کمک می‌کند، بلکه می‌تواند بار دیگر، زیبایی و طراوت را به قلب خرم‌آباد بازگرداند. پیش از آنکه گرمای تابستان، این زخم کهنه را عمیق‌تر کند، برای گِلال کاری کنیم. این یادداشت، هشداری است از سر دلسوزی و تعهد به آینده این شهر و مردمانش.

پایان پیام/