از آبشار تا آوار دل‌ها؛ یک غرق شدگی، یک مطالبه انسانی

سمیه روزبهانی ـ پایگاه خبری زرک ـ یازدهم فروردین‌ماه ۱۴۰۴، آبشار زیبای بیشه در شهرستان دورود، صحنه‌ی حادثه‌ای تلخ بود؛ جوانی از خرم‌آباد، در دل این طبیعت خروشان غرق شد و هرچه زمان گذشت، نه تنها پیکر بی‌جانش پیدا نشد، بلکه سکوتی سنگین جای پیگیری و همدلی را گرفت.

جوانی که از نعمت پدر و مادر بی‌بهره بود و تنها تکیه‌گاهش، خواهر و برادری دل‌نگران و بی‌پناه‌اند، حالا بیش از سه هفته است که در دل آب بی‌نشانی آرام گرفته؛ اما دل‌های بسیاری آرام نگرفته‌اند.

اگرچه نیروهای آتش‌نشانی و هلال احمر پس از حادثه در محل حاضر شدند و تلاشی ارزشمند را آغاز کردند، اما این تلاش‌ها خیلی زود پایان یافت؛ بی‌آنکه به سرانجامی منجر شود. در حالی که خانواده‌ی این جوان، و مردم محله‌اش، هر روز چشم‌انتظارند، جای خالی پیگیری مداوم و عملیات ادامه‌دار از سوی نهادهای امدادی و مسئولان محلی، بیش از پیش احساس می‌شود.

ما از مسئولان استان لرستان، فرمانداری دورود، مدیریت بحران، هلال احمر، و دیگر نهادهای ذی‌ربط انتظار داریم که این ماجرا را پرونده‌ای مختومه تلقی نکنند. هنوز دل‌هایی نگران و چشمانی اشک‌بار، در انتظار یک نشانه‌اند. هنوز یک خواهر و برادر، میان امید و ناامیدی دست‌و‌پا می‌زنند تا شاید بتوانند پیکر عزیزشان را به خاک بسپارند، و مرهمی، هرچند کوچک، بر زخم بزرگ خود بگذارند.

این یک مطالبه‌ی انسانی‌ست، نه یک ماجرای خبری که به تاریخ بپیوندد.

امید داریم مسئولان محترم، با جدیت، استمرار عملیات جست‌وجو را در دستور کار قرار دهند و پاسخی درخور برای دل‌هایی که در آوار این حادثه گرفتار شده‌اند، داشته باشند.

او در بیشه جا ماند؛ اما ما هنوز می‌توانیم کنار خانواده‌اش بایستیم.

پایان پیام/