معلم و گشودن پنجره‌‌ای به سوی آگاهی

علي زمانيان* ـ زرك

معلم، دانش‌آموزش را از جهان تنگ و کوچک بیرون می‌آورد. دست‌هایش را در دستِ جهانی فراخ‌تر می‌گذارد و او را با دنیایی آشنا می‌کند که پیش از این، از آن آگاهی نداشت.

معلم، چونان دهقانی دل‌سوز، دشت آماده‌ی ذهن دانش‌آموز را بذر می‌پاشد و با حوصله از جویبار دانش، آبیاری‌اش می‌کند تا به چشم اندازی سبز و مزرعه‌ای مملو از درختان پرثمر تبدیل گردد.

معلم، دانایانِ تاریخ را به دانش‌آموز معرفی می‌کند. او را با دانشی انباشت شده در انبانِ زندگیِ تجربه شده‌ی پیشینیان ارتباط می‌دهد. و برای این ارتباط و آشنایی، جهد و تلاشی وافر می‌کند تا مگر دانش‌آموزش در رود خروشانی که از ابتدا تا کنون در جریان بوده است، شنا کردن بیاموزد.

معلم، دانش‌آموز را بر شانه‌ی غولان می‌نشاند تا فاصله‌های دورتر را ببیند. این همان چیزی است که «نیوتن» برای سپاس‌گزاری از تاریخ‌نشینان گفته بود.

معلم، خرد و اندیشه‌ی دانش آموز را با حوصله‌ی تمام می‌پروراند. فربه و پربارش می‌کند. هر چه عنصر اندیشیدن و خرد فزونی می‌یابد، خط فاصل میان انسان و سایر موجودات پررنگ تر و انسان، انسان‌تر می‌شود.

معلم، در کار خلق انسانی آگاه‌تر و تواناتر است. و این ناب‌ترین تلاش انسان است.

و در یک کلام، کار معلم آن است که از وجه «شیئی» بودن آدمی بکاهد و بر «شخص» بودن‌اش بیفزاید.

در روز معلم،

از همه‌ی معلمان دل‌سوز و مربیانی که در کارِ بسط و گسترش آگاهی و توانایی‌اند، یاد می‌کنیم.

روزشان و همه‌ی روزهای‌شان خجسته باد/

* نويسنده