چشم‌و‌هم‌چشمی روی دوش خانواده‌های خسته

نویسنده: ولی آزادبخت | تحریریه زرک
در روزگاری که اقتصاد بسیاری از خانواده‌ها نفس‌نفس می‌زند، برگزاری یک عروسی ساده هم به رؤیایی دست‌نیافتنی تبدیل شده. زیر فشار تورم، عروسی‌ها نه تنها نوید آغاز خوشبختی نیستند، بلکه آغاز قسط‌ها، قرض‌ها و چشم‌و‌هم‌چشمی‌های بی‌پایان شده‌اند.

دیگر کمتر کسی با خیال راحت به جشن عروسی فکر می‌کند. زمانی عروسی آغازِ زندگی بود، حالا برای بسیاری آغازِ بدهکاری است.
در اقتصادی که دخل با خرج جور نمی‌شود، بسیاری از خانواده‌ها ناچارند برای برگزاری یک عروسی معمولی، ماه‌ها پس‌انداز کنند یا وام بگیرند. هزینه تالار، غذا، لباس، آرایش، فیلم‌برداری، و ده‌ها جزء دیگر، بار مالی سنگینی روی دوش عروس و داماد و خانواده‌هایشان می‌گذارد.

در این میان، چشم‌و‌هم‌چشمی‌ هم بیداد می‌کند. مقایسه مهمانان، لباس‌ها، آرایش‌ها، سفره عقد و کارت دعوت به مسابقه‌ای بی‌پایان بدل شده؛ مسابقه‌ای که برنده‌ای ندارد، اما بازنده‌اش اقتصادِ خسته‌ی خانواده‌هاست.

زنان و مردان زیادی از سر شرم و مقایسه، به تغییر ظاهر، قرض‌های سنگین و حتی فروش وسایل خانه تن می‌دهند تا مبادا در جمعی، عقب‌تر دیده شوند. برای برخی، شرکت در یک عروسی تبدیل شده به فشار روانی، نه لذت و شادی.

این در حالی است که هنوز هستند خانواده‌هایی که ساده‌زیستی را انتخاب می‌کنند. آن‌هایی که به جای تجملات و هزینه‌های سنگین، آرامش و عشق را محور زندگی قرار داده‌اند. این گروه اقلیتی‌اند اما قابل تحسین؛ چرا که با نگاهی معقول و دلسوزانه، به جنگ عرف‌های اشتباه رفته‌اند.

شاید زمان آن رسیده که بار دیگر به ماهیت عروسی برگردیم؛ جشنی برای آغاز یک زندگی، نه مسابقه‌ای برای نمایش ثروت و ظاهر. در دورانی که اکثر مردم درگیر تأمین اولیه‌ترین نیازهای معیشتی هستند، بهتر است شادی را در سادگی جست‌وجو کنیم، نه در ریخت‌و‌پاش‌های بی‌پایه.