ظهور تا سقوط یک پدیده

نویسنده: علی زیودار | پایگاه خبری زرک

علیرضا بیرانوند، یکی از شناخته‌شده‌ترین دروازه‌بان‌های تاریخ فوتبال ایران است. بیرانوند ورزشکاری خودساخته است و ابایی ندارد از فقر و شب‌هایی که زیر پله خوابیده، برای رسیدن به آرزوهای فوتبالی‌اش بگوید. ابایی ندارد که به او بخندند. او فروتنانه از شخصی‌ترین مسائل زندگی‌اش با رسانه‌ها سخن می‌گوید.
اما این فروتنی، کم‌کم به خودزنی بدل شده است و آجر به آجر، از آن‌چه ساخته بود، فرو می‌ریزد؛ خودساخته، خودتخریب.

بیرو در آخرین گفت‌و‌گوی رسانه‌ای خود می‌گوید دانشجوی دکترای فیزیولوژی دانشگاه آزاد خرم‌آباد است، در حالی که حتی از ذکر موضوع یا عنوان پایان‌نامه کارشناسی ارشدش نیز ناتوان است. دانشگاه هم در بیانیه‌ای اعلام کرده در مقطع دکتری رشته فیزیولوژی ندارد و بیرانوند، دانشجوی کارشناسی ارشد این دانشگاه است و هنوز هم فارغ‌التحصیل نشده است.

علی بیرو، دروازه‌بانی است که پایه‌گذار پیروزی‌های بزرگی برای تیم ملی بوده است. او حتی گرفتن پنالتی کریستیانو رونالدو، به‌عنوان یکی از پرافتخارترین‌های تاریخ فوتبال را در کارنامه دارد. اما او هرگز خودش و اعتبارش را دروازه‌بانی نکرده است. او گل‌های زیادی به خودش زده است.
علی بیرو باید حرف زدنش، تصمیم‌هایش و کنش‌هایش را دروازه‌بانی کند. بسیاری از کسانی که در جام جهانی روسیه به بیرو افتخار می‌کردند، امروز از او برائت می‌جویند.

او می‌توانست نام بزرگی در تاریخ فوتبال ایران باشد. حجازی، عابدزاده، دهداری، کلانی، دایی، وحید امیری، طارمی و... از جمله نام‌های بزرگی هستند که در گذشته و حال فوتبال ایران، علاوه بر فن فوتبال، آراسته به فضیلت‌های اخلاقی بوده و هستند.
کاش بیرو از روی دست وحید امیری تقلب می‌کرد.

پایان پیام/