وام یک میلیونی؛ سهم یک دهک مشاغل کرونایی

مهدی میرزاوند ـ زرک

شیوع کرونا باعث خانه‌نشینی اجباری نیروی کار و توقف فعالیت‌های بسیاری از کسب و کارها در سراسر جهان شده و دولت‌ها هم برای کمک به شهروندان برنامه‌هایی معرفی کرده‌اند.

دولت ایران هم در بسته حمایتی پرداخت یک میلیون تومان وام با نرخ سود چهار درصد را به ۲۳ میلیون خانوار یارانه بگیر اختصاص داد.

میانگین هزینه یک خانوار شهری در سال ۹۸ بیش از ۴.۵میلیون تومان در ماه و همچنین میانگین هزینه یک خانوار روستایی در سال گذشته به ماهانه بیش از ۲.۴ میلیون تومان رسیده است.

رعایت فاصله‌ی اجتماعی نزدیک به سه ماه مشاغل خدماتی و کارگران روزمزد و خویش‌فرما را تعطیل کرده است.

این اقدام دولت مصداق این بیت است: «گنه کرد در بلخ آهنگری به شوشتر زدند گردن مسگری» که سبب انتقاد شدید مشاغل تعطیل شده و قشر فرودست جامعه شده است؛ دولت به جای کمک یک میلیونی به تمام خانوارهای یارانه‌بگیر اعم از کارمندان و کارکنان حقوق بگیر و روستاییان، مبلغ را به گروه کوچک‌تری از افراد جامعه محدود می‌کرد که در معرض بیشترین آسیب‌های ناشی از فراگیری بحران کرونا قرار دارند.

متاسفانه کارگران روزمزد و کارفرمایان قراردادی، رانندگان و کاسبانی که در پردرآمدترین ماه سال (اسفند) کاسبی آنان تعطیل شد با کارمندان و کارکنان حقوق‌بگیر و روستاییان به یک میزان کمک شده است.

این رفتار دولت نشان می‌دهد که هنوز دولت در شناخت و شناسایی اقشار و مشاغل مختلف جامعه ناتوان می‌باشد.

باتوجه بر اینکه یکی از بزرگترین اهداف و اقدامات دولت اعتدال، تعریف کدمالیاتی بود براحتی می‌توانست ۱۰ میلیون نفر از این ۲۳ میلیون را جدا کند.

در کشورهای توسعه‌مند، هر شهروند یک کارت هوشمند دارد که تمام ویژگی‌های فرد در آن ثبت شده است از میزان درآمد تا محل سکونت.

این اقدام دولت مصداق این است در لرستان سیل بیاید ولی به کل کشور کمک‌رسانی شود، در کرمانشاه زلزله بیاید به کل ایران امدادرسانی شود، در تعریف حقوق شهروندی اشاره به زندگی روزمره، فعالیت‌های فردی و کسب و کار افراد اجتماع و همچنین فعالیت‌های اجتماعی دارد که برآیند آنها به پیشرفت وضعیت جامعه کمک خواهد کرد.

بانک جهانی کشورها را چند دسته تقسیم می‌کند، گروه پایین درآمدی، گروه با درآمد متوسط، گروه درآمدی بالا، در کشور ما باتوجه به تحریم و وابستگی تک محصولی و کم رنگ بودن تولید ناخالص داخلی، مرکز آمار سالانه در گزارش بودجه خانوار، خانواده‎ها را بر اساس مجموع درآمد و هزینه‌های سالانه در ۱۰ گروه دسته‌بندی می‌کند.

دهک اول کم‌درآمدترین گروه و دهک دهم پردرآمدترین گروه از خانواده‌ها تشکیل می‌دهند. مرکز آمار انواع هزینه‌ها و ویژگی‌های هر کدام از دهک‌ها را بررسی و در جداول مختلف اعلام می‌کند.

بررسی این جدول‌ها می‌تواند یک شمای کلی از وضعیت اقتصادی هر کدام از دهک‌ها را در اختیار ما بگذارد.

دولت برای پیدا کردن خانواده‌های کم درآمدی که باید مشمول دریافت یارانه قرار بگیرند،سراغ دهک‌های هزینه‌ای رفته به این صورت که سه دهک پردرآمد جامعه از دریافت یارانه کنار گذاشته شده‌اند و هفت دهک باقی مانده‌اند یعنی اقشار کم درآمد مشمول دریافت یارانه هستند حال سوال اصلی اینجاست که چطور می‌توانیم بفهمیم مشاغل کرونایی در کدام دهک اقتصادی دسته‌بندی می‌شوند که بیشترین مشمول دریافت یارانه روستاییان و کارمندان حقوق بگیری هستند که جز مشاغل آسیب دیده کرونایی نمی‌باشند.