جایگاه فرهنگ در مبارزه با بحران کرونا

به بهانه مبارزه با کرونا به این مهم می‌پردازیم چگونه می‌شود بر مشکلات فائق آمد؟ این سوالی است که همه، این روزها و در زمانه بحران از خود و دیگران می‌پرسند و همه به نوعی منتظر یک اتفاق خارق‌العاده از جانب دیگران و نیروهای غیبی هستند که یکباره همه چیز سر و سامان یافته و همه امورات و بخش پیرامون زندگی‌مان خیلی سریع به حالت قبل برگشته و روز از نو و روزی از نو و مجدد دنبال میل و خواست‌های شخصی برویم. ظاهر این خواست در نگاه اول امری طبیعی و معمول است، اما به واقع این تفکر منشاء تمام بدبختی‌های ما است، یعنی اینکه همیشه سعادت و خوشبختی خود را در گرو تلاش و راه حل و عمل دیگران می‌بینیم غافل از اینکه همه ما همانند یک مدار الکتریکی متصل به هم هستیم و کوچکترین خطایی در این مجموعه باعث نقص کلی این گروه است. حالا باید دید ریشه پیدایش این تفکر از کجا سرچشمه می‌گیرد؟ که هر کسی به فراخور دانش و جایگاه خود دلیلی برای آن مطرح می‌کند مثال (حرص و آزمندی ـ  بی‌تفاوتی و منفعل بودن مردم نسبت به سلامت روح و اجتماع ـ عدم درک در خصوص مسائل پیرامون زندگی ـ خودبینی و عدم دیگربینی در بین اکثر مردم و ...) اما واقع امر و موضوع این است که جامع موفق، جامعی است که یک اصل مهم در آن نه اینکه رعایت، بلکه نهادینه شود و آن چیزی نیست جز فرهنگ.

•    فرهنگ / فرهنگ اساس استقلال هر ملت است. فرهنگ رکن اصلی سعادت هر اجتماعی است. اگر تمام فعالیت‌های اجتماعی و عمرانی و ... یک مملکت در بالاترین شکل و حد ممکن صورت بگیرد، ولی مردم آن جامع فاقد فرهنگ غنی و مناسب باشند حکم و سرانجام همه آن بناها و بنیادها به فنا است به قول یک مثال لری ( آوُ یاری زَله ) است، پس بهتر آن است قبل از هر کاری مصدر تمام کارهای خود را در راستای بالا بردن سطح فرهنگی جامع قرار دهیم که به هیچ شک و تردیدی حلال تمام مشکلات ریز و درشت فرهنگ است. بیایم ببینیم جایگاه فرهنگ در مبارزه با بحران کرونا را به صورت تیتر مرور کنیم:
۱-    فرهنگ رعایت بهداشت شخصی: (یک مثالی زمانی رأس، آموزش راهنمایی رانندگی بود که فرض کنید تمام راننده‌های مقابل غیر قابل اطمینان هستند و تشبیه آن در بحث کرونا، همه و همه چیز را ناقل بیماری بدانیم. و یاد بگیریم چگونه به صورت دقیق و علمی و عملی بهداشت شخصی خود را رعایت کنیم.
۲-    فرهنگ رعایت بهداشت اجتماعی: همانگونه که سلامت خود و خانواده خودمان برایمان خیلی مهم است سلامت دیگران نیز برای ما هم مهم باشد و باعث شیوع ویروس و رنج و عذاب دیگران نباشیم و بدانیم که بی‌شک جایی دیر یا زود آن ویروس به خودمان بر می‌گردد و اگر هم اینچنین نشود حالا حالا باید خانه نشین باشیم پس بدانیم سلامت و شادابی ما در گرو شادابی و سلامت همه جامعه است.
۳-    فرهنگ درک و بینش بلند اجتماعی: با شمارشی سر انگشتی به این مهم پی می‌بریم که به تعداد بیش از هر صد نفر اگر یک نفر نیروی نظافت شهری،  نیروی درمانی، نیروی امنیتی و... داشته باشیم که نداریم یا راستی چند تخت بیمارستانی در سطح شهر برای خرم‌آباد و همه شهرستان‌های تابع ( نورآباد، الشتر، دوره، چغلوندی، سپید دشت، بخش پاپی، ویسیان ) و حتی در وسعت بیشتر داریم؟ که احتمالاً به تعداد هر پانصد نفر اگر یک تخت داشته باشیم؛ حال تصور کنید شیوع و کنترل این بیماری از دست خارج شود، واقعاً یک فاجعه‌ای است که فکر کردن به آن هم وحشتناک است. اما بدانیم فاصله ما تا این اتفاق یک تار مو است.

بهزاد پاکدل/ زرک