خوشبین باشیم اما خوشخیال نباشیم

روزهای بسیار سختی بر جامعه پرستاری می‌گذرد. سنگینی اندوه از دست رفتن همکاران بر شانه‌های تک تک ما پرستاران سنگینی می کند. پرستاران در مراکز درمانی برای مراقبت از بیماران مبتلا به کرونا لحظه‌های نفس‌گیری را سپری می‌کنند. کمبود برخی لوازم و تجهیزات حفاظت فردی در کنار زیر ساخت‌های ضعیف مزید بر همه استرس‌ها و اضطراب‌ها شده است. برخی بی‌سلیقگی‌های مدیریتی روح و جان پرستاران را آزرده می‌کند. بی‌التفاتی قبل از این بحران به جامعه پرستاری و التفات و توجه زیاد بخاطر بحران کرونا دوگانگی آزار دهنده‌ای را سبب شده است. پرستاران همیشه در خط مقدم جبهه درمان و مراقبت بوده‌اند و این روزها از خط مقدم مبارزه گذشته و مرزهای خدمت حرفه‌ای و شغلی را رد کرده‌اند و به ماورای ایثار و امید رسیده‌اند. شرایط حرفه‌ای و شغلی پرستاران همیشه سخت بوده است و این روزها سخت‌تر هم شده است. در حالی که پرستاران بر بالین بیماران مشغول خدمت هستند و شادی خود را با رنج و درد بیماران و خانواده‌های آنان در هم آمیخته‌اند، شوربختانه عده‌ای ـ که بسیار بعید است پرستار باشند ـ در فضای مجازی و گروه‌های اجتماعی با رقص و پایکوبی به بهانه تزریق فضای امید و نشاط رفتارهای غیر حرفه‌ای و نامعمول و غیر متناسب با فضای این روزهای جامعه بهداشت و درمان بروز می‌دهند. قبول که جامعه امروز نیاز به امید و خوشبینی دارد اما ساده انگاری افراطی موضوع کرونا آنهم از طرف کسانی که به عمق بحران آگاهی دارند می‌تواند برای آحاد جامعه سرمشق بی‌خیالی و بی‌تفاوتی باشد و این دقیقاً همان نقطه خطرناک رقص و سماع بخاطر کرونا است.

ساعت‌ها و روزهای بسیار سختی بر همه ما می‌گذرد.‌ عبور از این بحران تنها با خوشبینی و خوشحالی امکان‌پذیر نیست. برای عبور از این بحران راهکار (بدبینی عقل و خوشبینی اراده) می‌تواند کمک کننده باشد.بدبینی عقل یعنی واقعیت را آنگونه که هست بپذیریم. عمق و وسعت آن را اعلام کنیم و متناسب با آن نیرو و تجهیزات بسیج نماییم. بدبینی عقل یعنی اینکه بپذیریم روش‌های مقابله با بحران باید متناسب و متناظر با وسعت آن باشد. بدبینی عقل یعنی اینکه بپذیریم با روغن بنفشه و عرق خارشتر نمی‌توان بر بحران غلبه کرد.

آنتونیو گرامشی فیلسوف ایتالیایی واضع نظریه (بدبینی عقل و خوشبینی اراده) می‌گوید خوشبینی اراده یعنی اقدام بر اساس واقعیت و واقعیت وحشتناک نباید ما را به سمت خوشبینی و خوشخیالی سوق بدهد.

بدبینی عقل یعنی همان اندوه و استرسی که در چهره هر پرستاری می‌توان دید. خوشبینی اراده یعنی آن پرستاری که در لباس سفید و بدون صورت و چهره بر بالین بیمار است. خوشخیالی اما آن رقص و پایکوبی است که ما را و مردم ما را فریب می‌دهد. بحران را به ابتذال می‌کشد و عمق و وسعت آن را کم و کوتاه می‌کند. و بر اساس همان ساده انگاری آموزش و اقدام می‌کند.

پرستاران خستگی ناپذیر
همکاران نستوه
حرفه پرستاری را سوژه فضای مجازی بی‌رحم و بی‌چفت و بست نکنیم، اندکی سنجیده‌تر رفتار کنیم و خاطره‌های حاشیه‌دار از خود بجا نگذاریم. شادی و امید بر بالین بیمار بهتر از پایکوبی در اتاق‌های رست و راهروهای خالی از بیمار است.
خوشبین باشیم اما خوشخیال نباشیم.

ماشا اکبری ـ پرستار