حلقه‌ی مفقوده‌ای به نام خرد و آگاهی

خوب می‌دانیم نودوهشت، سالی پر از حادثه‌های زخمی بود. زخم‌هایی که روزی تاریخ درباره‌اش قضاوت می‌کند. حالا این سال پرتلاطم، به آخرین ایستگاه رسیده، آخرین روزهایش را در حالی وداع می‌گوییم که نفس جهان به شماره  افتاده و خیال زمین از رد پای هیچ نسیمی تخت نمی‌شود. اما حکایت این روزها شبیه نبرد تروآ و داستان اسب چوبی‌ست. ساده انگاری و به سخره گرفتن حریف مخوفی چون کرونا ویروس را با آرامش، آگاهی و درایت از کنار آن گذشتن را دست کم گرفته‌ایم.

کرونا هرثانیه حریف می‌طلبد و ما شبیه شهرهایی شده‌ایم که ساراماگو و آلبرکامو در رمان‌های کوری و طاعون خلق کردند. خوف، ثانیه‌های بیشمار وهم‌انگیز و شبح ترسناک کلمات ویروسی، از کرونا خیلی کشنده‌تر است. از درودیوار خبرهای راست و دروغ می‌بارد.گاهی فکر می‌کنم حرمت کلمه و کلام را در کدام حلقوم جا گذاشته‌ایم که به احترام‌شان حاضر نیستیم کمی سکوت را تجربه کنیم شاید برای این همه دلهره که در جان شهر، جان سرزمین‌مان، جان جهان افتاده، کمی آگاهی هدیه کنیم. وقتی کلمات حرمت از دست می‌دهند تازه آغاز سقوط عاطفه،سقوط مهربانی‌ست. فرجام انسانیت است. اگر برای ویروسی که باید با روش‌های علمی روز با آن برخورد شود راهکاری نداریم لااقل بیماری و مرگی که به جان هموطنان‌مان افتاده و هرلحظه ممکن است به سراغ مانیز بیاید را به سخره نگیریم. پخش ده‌ها کلیپ طنز و لودگی، انتشار صدها خبر راست و دروغ، از ما چیزی ساخته که پراز تضاد رفتاری، روحی، واکنشی و پارادکس انسانی شده‌ایم. اگر نمی‌توانیم شبیه کشورهای درگیر با بیماری همه گیر قرن برخوردکنیم به کشتن خود و دیگران ننشینیم و طنزهای مذموم را جایگزین بی‌اهمیتی نکنیم ولو در پس و پشت آن‌ها، تقویت روحیه نهفته باشد.

اگرنمی‌توانیم چون مهربان مادری در نیمه‌های شب در پاکسازی شهرسهیم باشیم، اضطراب در جان کودکان نیندازیم. اگر قادر نیستیم خستگی از تن و جان پزشکان و پرستاران بزداییم به خود و همدیگر کمک کنیم تا لحظات بی‌قرارشان را بی‌قرارتر نکنیم. اگر یارای شتافتن به نیازمندان و دردمندان نیستیم، نجومی قیمت اجناس و اقلام را افزایش ندهیم تا مهربانی و دوست داشته شدن را به خانه ببریم. اگر نمی‌توانیم در آرامش، انتقال آموزش صحیح فردی و همگانی، کمک به هم در سالم سازی شهر، برنامه سازی برای کودکان و نوجوانان و ایمن‌سازی تربیتی و امنیت روحی روانی آن‌ها، کمک به سالمندان و بیماران خاص در معرض آسیب، سهمی داشته باشیم؛ اگر یاد نگرفته‌ایم تهدیدهای رعب‌آور را به فرصت مطالعاتی، خواندن کتاب و خوب فکرکردن تبدیل کنیم؛ لااقل سکوت کنیم!
 

آفرین پنهانی/ زرک