چرا توپ همیشه در زمین مردم است؟!

کرم‌رضا تاج‌مهر* ـ اختصاصي زرك

روز گذشته همه جای طبیعت لرستان مملو از خانواده‌هایی بود که برای تفریح به دامن طبیعت سرسبز رفته بودند. شلوغی به حدی بود که در عصر جمعه ترافیک سنگینی در ورودی‌های شهرها شکل گرفته بود.

همین مسأله باعث گردید مسئولان دوباره هشدار بدهند که کرونا از بین نرفته و هنوز وجود دارد و این رفتار (بیرون رفتن) می‌تواند باعث شیوع موج دوم این بیماری شود. البته لحن هشدارها به گونه‌ای است که انگار از صفر تا صد شیوع این بیماری تقصیر مردم بوده است.

در برخورد با این موضوع هم مانند سایر موضوعات دنبال تحلیل و پیدا کردن چرایی واقعی رفتار نیستیم و نمی‌خواهیم به این سوال فکر کنیم که چرا مردم این گونه رفتار می‌کنند و بیماری را نادیده می‌گیرند؟!

در همین رابطه جالب است بدانیم تا زمانی که آمار مبتلایان و جانباختگان از سوی دانشگاه علوم پزشکی لرستان اعلام می‌شد و البته ادارت بازگشایی نشده بودند، رفتار مردم به گونه‌ی دیگری بود و تنها عده‌ی معدودی از قواعد سرپیچی می‌کردند. اما بعد از اینکه رفتار و رویه‌ی ارگان‌های ذی‌ربط تغییر نمود، به تبع آن مردم هم رفتار دیگری از خود نشان دادند.

همین امر موجب گردید که به روال همیشه به اصطلاح کاسه کوزه‌ها بر سر مردم شکسته شود و مقصر واقعی آن‌ها اعلام شوند و سایر ناهماهنگی‌ها و کمبودها و ابهامات پشت این تقصیر دفن شوند. البته این مسأله مسبوق به سابقه است و در گذشته هم در موضوعات مختلف رویه همین بوده است.

در مورد قضیه‌ی بنزین و میزان مصرف آن هم دولت پیش از آنکه طرح سهمیه‌بندی و افزایش آن را در دستور کار قرار دهد، با ارائه‌ی آماری مبنی بر اینکه ایرانی‌ها مثلا چند برابر مردم فلان کشور بنزین مصرف می‌کنند و در آن کشور قیمت بنزین چند برابر ایران است، زمینه برای آنچه مد نظر داشتند آماده نمودند. این در حالی است که عمده‌دلیل مصرف بالای بنزین در ایران، کیفیت پایین خودروهایی است که کارخانجات داخلی تولید می‌نمایند و از شرایط استاندارد فاصله دارند. دولت به جای افزایش کیفیت خودروها و کاهش بنزین در این حوزه، سراغ مردم می‌آید و ترجیح می‌دهد با انداختن توپ تقصیر به دامن آن‌ها، قضیه را جور دیگری پیش ببرد. در زمینه‌ی اختلاف قیمت بنزین در ایران و سایر کشورها هم البته آن‌ها نمی‌گویند که سطح درآمد مردم این کشورها نسبت به ایرانی‌ها چطور است و آیا به اندازه‌ی ما نفت دارند؟! در زمینه‌ی مصرف گاز و برق و آب هم وضعیت به همین منوال است و دولت در جریمه کردن مردم تخصص پیدا کرده است.

در زمینه‌ی شیوع بیماری کرونا هم زاویه‌دید دولت همین است. هیچ کس معترض نمی‌شود که چرا بعد از رسیدن ویروس کرونا به ایران، صدا و سیما با تهیه‌ی گزارش‌های میدانی همه‌ی تلاش خود را به کار بست تا چنین القاء نماید که خبری از شیوع بیماری نیست و مردم به روال، در حال انجام امور روزانه‌شان هستند. جالب اینجاست که در مقطعی دیگر، همین خبرنگاران متعرض مردمی می‌شوند که به هر دلیل به خیابان آمده‌اند و آن‌ها را محکوم می‌کنند که باعث شیوع کرونا می‌شوند. چرا در این زمینه هیچ کس این رفتار خبرنگاران صدا و سیما را سرزنش نکرد؟!

در بحث اقتصادی خانوار نیز دولت به خوبی می‌داند که درصد بالایی از مردم به واسطه‌ی شغل و سطح درآمدشان بدون کمک دولت قادر نیستند در خانه بمانند و ناگزیرند در جستجوی لقمه‌ای نان به خیابان بیایند. در این مورد هم البته دولت اقدام مناسبی انجام نداد و هیچ کس هم شاکی‌اش نمی‌شود.

جالب‌تر اینکه همین مردم که همواره توپ تقصیر در زمین‌شان بوده، جانانه پای کار می‌آیند و با تولید ماسک و البته تهیه‌ی بسیاری از لوازم درمانی، جور کم‌کاری دولت را به دوش می‌کشند و درد را میان خودشان تقسیم می‌کنند تا برای همه قابل تحمل شود. این در حالی است که هیچ کس دولت را برای کمبودهای زیرساختی حوزه‌ی درمان ملامت نمی‌کند.

بنابراین آنچه مسلم است این است که دولت پیش از هر موضع‌گیری و اقدامی، جانب انصاف را در نظر داشته باشد و به اصطلاح یک سوزن به خودش بزند، یک جوال‌دوز به مردم.

* نويسنده