سپر روانی جامعه در برابر تهدیدها: ما مراقب تو هستیم

سمیه روزبهانی | پایگاه خبری زرک
در هوایی که بوی اضطراب می‌دهد و اخبار ناگوار چون سایه‌ای بر دیوار خانه‌ها می‌افتد، آزمون واقعی انسانیت ما آغاز می‌شود. این آزمون، سنجش استحکام باورها و همبستگی ما در برابر بحران است. اما در خط مقدم این کارزار روانی، آسیب‌پذیرترین اعضای جامعه، یعنی کودکان و سالمندان، ایستاده‌اند. برای آن‌ها، امنیت تنها یک واژه نیست؛ بلکه حسی حیاتی است که در آغوش، کلام و رفتار ما معنا می‌یابد.

جمله‌ی «ما مراقب تو هستیم» امروز دیگر یک عبارت محبت‌آمیز معمولی نیست. این یک پیمان است؛ سپری که می‌تواند روح یک کودک را در برابر ترکش‌های ترس و عدم اطمینان محافظت کند. این همان اصلی است که کارشناسان، مانند زهرا کردی، معاون بهداشت بروجرد، بر آن انگشت می‌گذارند: گفت‌وگوی صادقانه اما مدیریت‌شده. کودک حق دارد بداند، اما نه آن‌قدر که وحشت‌زده شود. او باید مطمئن شود که بزرگ‌ترها سکان را محکم در دست دارند، حتی اگر دریا طوفانی باشد.

این رویکرد، نسخه‌ای دقیق و کاربردی برای هر خانواده است. محدود کردن دسترسی کنترل‌نشده به اخباری که برای دنیای کودکان ساخته نشده، تشویق به بازی و فعالیت‌های مشترک که ذهن را از نگرانی دور می‌کند، و سپردن مسئولیت‌های کوچک مانند آماده کردن کیف اضطراری، همگی قطعات یک پازل بزرگ‌تر به نام «توانمندسازی» هستند. آن عروسک یا کتابی که در کیف کوچک فرزندمان جای می‌گیرد، وزن یک لشکر را برای آرامش او دارد.

این مراقبت باید به سالمندان نیز تسری یابد؛ نسلی که با کاهش تحرک و نیازهای پزشکی، در سکوت، فشار مضاعفی را تحمل می‌کند. تهیه یک «کیف نجات» مخصوص آن‌ها، ثبت اطلاعات حیاتی، و مهم‌تر از همه، تعیین یک پشتیبان مشخص در خانواده، حداقل وظیفه‌ی ما برای ادای دین به کسانی است که عمری مراقب ما بوده‌اند.

در عصری که تهدیدهای بیرونی و تهاجم دشمنان، امنیت روانی جامعه را هدف گرفته، انسجام ملی از درون خانه‌ها آغاز می‌شود. این همبستگی، قدرتمندترین پادزهر در برابر سموم شایعه، هراس‌افکنی و خریدهای هیجانی است. آمادگی، همدلی و امید، سه ستون اصلی برای عبور از هر تونل تاریکی هستند.

بحران‌ها می‌آیند و می‌روند، اما اثری که نحوه‌ی مواجهه‌ی ما بر روان نسل بعد می‌گذارد، تا ابد باقی است. میراث ما برای فرزندانمان نباید ترس باشد؛ بلکه باید اطمینان باشد. اطمینان به اینکه حتی در سخت‌ترین روزها، صدایی هست که در گوششان زمزمه می‌کند:
«نگران نباش، ما مراقب تو هستیم.»

پایان پیام/