برای پزشکان، پرستاران و کادر درمان؛ از تبعیض تا تشکر

پیام عالیخانی چگنی *

همانطور که همگان می‌دانند، امروز ویروس کرونا در کشور چنان جولان می‌دهد که هر روز به واسطه آن، شاهد فوت عزیزانی در اقصی نقاط کشورمان هستیم که اگر بخواهیم وضعیت موجود را به جنگی تمام عیار تشبیه نماییم، بایستی قدردان پرستاران، پزشکان و متولیان نظام سلامت باشیم که جان نازنین‌شان را کف دست گرفته و با وجود کمبود امکانات و تجهیزات از هیچ کوششی برای نجات جان هم‌نوعانشان فروگذار نبوده و نخواهند بود.

آنان که خود با خطرات این ویروس کاملا آشنایی داشته ولی بدون توجه به خطرات آن، تنها به یک چیز می‌اندیشند و آن هم نجات جان بیماران است.

در این روزهای نفسگیر، می‌خواهم از نیروها و پرستاران شرکتی یاد کنم که در مقابل تمام کمی‌ها، کاستی‌ها، ناملایمات، عدم تبدیل وضعیت، بعضا عدم دریافت حقوق، مزایا و کارانه معوقه خود، تاب می‌آورند و این عرصه را به جولانگاه تسویه حساب‌های خود تبدیل نمی‌کنند و بنابر وظیفه خطیر انسانی خویش، در برابر ویروسی مرموز که هیچ دارو و واکسنی ندارد می‌ایستند و برای نجات جان مبتلایان از جان و دل مایه می‌گذارند.

آری، این پرستاران شرکتی قابل ستایشند و باید تا به ابد قدردان زحمات این عزیزان بود که بار عظیمی از زحمات بر دوش آنان است.

در اینجا یاد چند سوال می‌افتم که:

تفاوت نیروهای شرکتی با قرادادی، پیمانی و رسمی در چیست؟

آیا نیروهای شرکتی همانند نیروهای قراردادی، پیمانی و رسمی زحمت نمی‌کشند، وقت نمی‌گذارند و کار نمی‌کنند؟

چرا یک نیروی شرکتی بایستی از ترس اینکه در پایان قرارداد یکساله‌اش اخراج نشود، سه چندان نسبت به دیگر نیروها فعالیت کند تا سال بعد هم با او تجدید پیمان شود؟

چرا نیروی شرکتی حقوق و مزایای خود را نباید به موقع دریافت کند و بایستی چشم به انتظار پرداخت حقوق ۴ ماه و شاید بیشتر یا کمتر خود بنشیند؟

 و خیلی سوالات دیگر ...

اینجاست که مسئولان کشور بایستی نسبت به این تبعیض‌ها اقدام عاجل کنند و نگذارند این ظلم ادامه‌دار باشد. البته در این مقال، روی سخن نگارنده با دکتر نمکی وزیر محترم بهداشت و درمان کشور است که باید در  لابلای حرف‌هایش، از سنگینی فشار کار ناشی از اجرای طرح تحول سلامت بر دوش پرستاران سخن بگوید و این سرمایه‌های اجتماعی و مطالبات به حق آنان را سزاوار توجه بیشتر دولت بداند و تعیین تکلیف و تبدیل وضعیت نیروهای شرکتی به قراردادی یا استخدام رسمی را در دستور کار خود قرار دهد.

از بی‌مهری‌ها و مطالبات محقق نشده که بگذریم، مردم امروز قدرشناس خدمات پزشکان و پرستاران هستند و بیش از پیش نسبت به سختی کار آنان آگاه‌اند و پزشکان و پرستاران را قهرمانان ملی و سربازان خط مقدم می‌نامند.

همه می‌دانیم در همان روزهای نخست که کرونا وارد کشور شد، پزشکان و پرستاران زیادی به این بیماری مبتلا شدند؛ ولی با این وجود، پرستاران و پزشکانی هستند که درخواست داده‌اند شیفت کاریشان در بیمارستان‌های معمولی کم شود و در مقابل، به بخش‌ها و بیمارستان‌های مقابله با کرونا منتقل شوند تا نقشی ایفا کنند.

بی‌تردید این تفکر و اندیشه به جز ایثارگری و جانفشانی پرستاران و پزشکان چیز دیگری را به ذهن متبادر نمی‌کند؛ زیرا آنان می‌خواهند در این مبارزه نفسگیر خود را شریک کنند تا هر چه زودتر پرچم پیروزی را بالا ببرند.

هر چند در مجموع، اقدامات جامعه پرستاری و پزشکی قابل ستایش است؛ اما پرستاران به عنوان گروهی که بیشترین وقت را در کنار بیماران مبتلا به کرونا می‌گذرانند و بیشترین دفعات به بالین این بیماران مراجعه می‌کنند، طبیعتا بیشتر در تیررس خطر ابتلا به کرونا هستند و باید بیش از پیش حمایت شوند.

دردناک‌تر از این مسائل اینست که باید بدانیم؛ بسیاری از مردم کشورهای دنیا با سوت و کف زدن و پرتاب گل، همزمان از پنجره و ایوان‌ خانه‌هایشان، پزشکان، پرستاران و دیگر کارکنان نظام درمانی کشورشان را تشویق می‌کنند؛ اما متاسفانه در ایران برخی افراد ناسپاس با رفتارهایشان که گویی پزشکان و پرستاران موجودات عجیب و غریبی هستند کارها و رفتارهایی می‌کنند که دردی به دردهای این عزیزان اضافه می‌شود.

در گفتگو با یکی از پرستاران بیمارستان‌های خرم‌آباد سخنانی شنیدم که من بجای آن افراد، عرق شرم بر جبینم نقش بست.

او گفت: «در هنگام رفتن به محل کار و یا برگشت به سوی خانه، رفتارهای منزجر کننده و غیرقابل قبولی همچون ترس و دوری از من، که گویی انتشار دهنده ویروس کرونا هستم از همسایگان، دوستان و آشنایان می‌بینم که از ادامه کار کردن نامید می‌شوم».

در ادامه، این پرستار فداکار اظهار داشت: «شاید مردم ندانند پوشیدن این لباس‌ها چقدر سخت و طاقت‌فرساست. لباس‌هایی که به دلیل پوشانندگی بالا و نداشتن منفذ، تعریق در آنها بسیار زیاد است و زمانی که در کنار بیماران و در داخل بخش هستیم، خیسِ عرق می‌شویم و زمانی که بیرون می‌رویم تا گزارش بنویسیم سردمان می‌شود و گاهی روزی چند بار تب و لرز می‌کنیم و...».

در جواب آن افراد ناسپاس و نالایق باید گفت: اگر پزشکان و پرستاران عزیزتر از جانمان لباس رزم (سفید نپوشند) شما بایستی برای از دست دادن عزیزانتان لباس سیاه بپوشید، آنها که جشن عروسی خود را به تعویق می‌اندازند تا ما عزا نگیریم، آنها که از شدت کار خسته می‌شوند و نه از قرنطینه خانگی، آنها که در چند سانتیمتری کرونا جنگیده‌اندتا ما خیال‌مان راحت باشد، آنها جایی بیرون از آسایش و آرامش خانه‌های ما مشغول جان کندن هستند تا ما جان نکنیم. ما خیال‌مان از بابت قهرمان‌‌هایمان راحت است، اما آنها نیز انسان‌هایی هستند چون ما، که این فشار فرا انسانی را به جان خریده‌اند.

آری، ای فرشتگان زمینی، سردرد ناشی از کلاه، خط شیلد روی صورت، فشار ماسک و درد پشت گوش‌ها ناشی از کِش ماسک را ما مردم عادی نمی‌توانیم حس کنیم.

آری، دوری چند ماهه از خانواده‌هایمان و داغ بوسیدن فرزند دلبندمان تاکنون به دلمان ننشسته، تا شماها را درک کنیم.

والبته کم نبودند افراد نالایق و ناسپاسی که با بی‌تفاوتی در صفحات مجازی خود،  مهمانی‌ها، دورهمی‌ها و طبیعت گردی‌های خود را در پیام‌رسان‌های اجتماعی به اشتراک می‌گذاشتند و به فکر خستگی و تلاش‌های شما نبودند.

و اما این را نیز بدانید سَوای آن افراد، هستند افراد بی‌شماری که برای شما به درگاه حق‌تعالی دعا می‌کنند و شما را از جان خود بیشتر دوست دارند.

در پایان با قدردانی از همه شما عزیزان کادر درمان، هفته سلامت که با شعار «حمایت همگانی از مدافعان سلامت» مزین گردیده را به همه پزشکان، پرستاران و کادر درمان کشور، بالاخص کادر درمانی استان عزیزم لرستان و به جناب آقای دکتر نیکبخت رییس محترم دانشگاه علوم پزشکی لرستان که همه شاهد دفاع جانانه او بصورت ویدیو کنفرانس برای سلامت استان بودیم و همچنین به برادر عزیزتر از جانم، دوست ادیب و فرهیخته‌ام جناب آقای استاد عبدالرضا شهبازی که رشادت و شجاعت و تلاش‌های او در کنار کادر درمانی استان زبانزد خاص و عام شده، تبریک و تهنیت عرض می‌نمایم.

خداوند حکیم یارتان باد...

* مديرمسئول نشريه پيام غرب