بررسی تحلیلی پیاده‌ راه سازی در بروجرد

پایگاه خبری زرک ـ حسن خسروی*

اخیرا شاهد طرحی هستیم در بروجرد مبنی بر پیاده راه سازی خیابان جعفری.

مهم‌ترین نکته در این باب آن است که اول، قبل از پیاده راه سازی بایستی راه و معبر و خیابان جایگزین مناسب درست کنیم و سپس خیابان جعفری را برای عبور و مرور محدود کنیم. اینکه خیابان جعفری را ببندیم و دوسه خیابان اطراف را عبور ممنوع یا یک‌طرفه کنیم به هیچ وجه عقلایی و منطقی نیست. بلکه باید با یک دید و چشم انداز ۳۰ یا ۴۰ ساله خیابان جدید و کافی احداث کرد و سپس خیابان جعفری را سنگفرش نمود. می‌دانم که کسی توجه نمی‌کند، اما ما نظر فنی دلسوزانه خود را ذکر می‌کنیم. 

دوم، سنگفرش کردن یک خیابان نظیر آنچه که به غلط در میدان بهارستان تهران انجام شده است چیزی جز هدر دادن بودجه و زحمت و ناله و نفرین مردم در بر ندارد؛ چرا که سنگ‌فرش کردن خیابان برای تردد شهروندان بخصوص بانوان به جهت پاشنه‌دار بودن کفش‌ها و کودکان بدلیل ناهموار بودن، سطوح بسیار آزار دهنده و خطر آفرین است به حدی که باعث پیچ خوردن پاها و گیر کردن کفش‌ها در لابلای برجستگی‌های سنگفرش و ناراحتی در قدم زدن و زمین خوردن و.... می‌شود که صددرصد نشان دهنده ناکارآمدی چنین طرح‌هایی است. بعلاوه آنکه با توجه به آب و هوای بروجرد و بارندگی‌ها و... مدتی بعد از سنگفرش نمودن، لابلای این سنگ‌ها از سیمان خالی شده و لق می‌شوند و با جمع شدن آب و لجن و آلودگی در زیر قطعات سنگفرش؛ مزاحمت‌های بسیار برای شهروندان ایجاد می‌گردد که اصل و کارکرد طرح را زیر سوال می‌برد؛ بنابراین به طور جد خواهش می‌کنم و مدیریت شهری را به مطالعه و تفکر بیشتر دعوت می‌کنم که خیابان را با قطعات مربع شکل ناهموار؛ سنگفرش نکنید بلکه می‌توانید با آسفالت‌های رنگی چشم‌نواز و طرح‌های معماری متناسب با فرهنگ آن مرز و بوم خیابانی زیبا برای رفت و آمد و تفرج داشته باشید.

 تا چه قبول افتد و چه در نظر آید. 

* تحلیلگر مسائل مدیریت دولتی ایران