اینجا دیگر قرار نیست فلان نهاد و ستاد، دستوری برای برداشتن قرنطینه صادر کند!

حتما شما هم مثل من این روزها شاهد شِکوه و شکایت اطرافیانتان از خسته شدن و کلافگی به خاطر طولانی شدن قرنطینه خانگی هستید.

بعضی از این افراد آدم‌هایی هستند که ماه‌ها یا سال‌هاست در یک رابطه اشتباه گیر افتاده‌اند و قرنطینه شده‌اند ولی به هزار و یک بهانه خودشان را توجیه می‌کنند و به اسارت ادامه می‌دهند!

عده‌ای سال‌هاست با باورهای غلط و پوسیده، خودشان را از یک زندگی عادی محروم کرده‌اند. تعدادی از این افراد مدت‌هاست در قرنطینه خاطرات تلخ گذشته هستند؛ ولی هرگز این اندازه کلافه و خسته نشدند که در این یک ماه ...

چیزی که این روزها به آن فکر می‌کنم این است که چطور تحمل یک ماه خانه نشینی را نداریم؛ ولی می‌توانیم قرنطینه‌های وحشتناک‌تری را به راحتی تحمل کنیم؟!

آزمایش معروفی انجام شده است که اگر بخواهم به زبان ساده نتایج‌اش را برایتان بگویم این می‌شود که اگر ما را ناگهان با یک شرایط جدید و سخت مواجه کنند شروع به واکنش دادن و تقلا می‌کنیم(شبیه اتفاقی که در قرنطینه کرونا افتاد)؛ اما اگر همان شرایط را تدریجی و پله پله به ما تحمیل کنند جسم و روح‌مان آرام آرام عادت می‌کند و دیگر اعتراض و تقلا هم نمی‌کنیم (شبیه گیر کردن تدریجی در یک رابطه اشتباه یا تحمل یک آدم سمی که روز به روز بدتر شده است).

حالا که فرصت داریم کمی با خودتان خلوت کنید و از خودتان این پرسش‌های مهم را بپرسید:

آیا در زندگی من قرنطینه‌هایی خطرناک‌تر، سخت‌تر، دارای عواقب بیشتر و مهم‌تر از قرنطینه کرونا وجود ندارد؟

آیا من تدریجی به اسارت و قرنطینگی‌های مختلف تن ندادم و عادت نکردم؟

آیا بهانه‌هایی که برای ماندن در این قرنطینه‌ها دارم بیشتر یک توجیه و مکانیزم دفاعی نیست تا واقعیت؟

آیا شرایط، خاطره، اتفاق، آدم یا رابطه‌ی غلطی من را به قرنطینه ناخودآگاه نکشانده که باید خودم را از آن نجات دهم؟

فکر کنید و اگر در قرنطینه‌های مهم‌تر گیر افتادید زودتر برای رها کردن خودتان اقدام کنید. اینجا دیگر قرار نیست فلان نهاد و ستاد، دستوری برای برداشتن قرنطینه صادر کند؛ شمایید که باید غل و زنجیرهایتان را باز کنید و رها شوید.

شما چطور؟ آیا این مدل قرنطینه‌ها را تجربه کردید؟

 ستاره رحيمي* / زرك

* روانشناس