نویسنده: سروش صیاد | زرک [1]

دستور توقف مصرف مازوت در نیروگاه‌ها با استقبال دوست‌داران محیط زیست مواجه شد، اما هم‌زمان با آن، صنایع کشور درگیر خاموشی‌های روزانه شدند؛ وضعیتی که پرسشی اساسی را پیش روی دولت قرار داده است: آیا حرکت به‌سوی پاکی، بدون برنامه‌ریزی، به تضعیف تولید ملی می‌انجامد؟

سال‌هاست مازوت، این سوخت آلاینده و ارزان، هوای شهرها را به گروگان گرفته و سلامت مردم را قربانی تأمین انرژی کرده است. تصمیم اخیر رئیس‌جمهور مبنی بر توقف استفاده از مازوت در نیروگاه‌ها، در ظاهر گامی جسورانه در جهت حفاظت از محیط زیست و سلامت عمومی است. اما کمتر از چند روز پس از این تصمیم، اعلام برنامه‌های خاموشی روزانه در شهرک‌های صنعتی، صنایع و مناطق تولیدی، موجی از نگرانی در میان فعالان اقتصادی ایجاد کرده است.

این هم‌زمانی، ناخودآگاه ذهن‌ها را به سمت بی‌برنامگی و نبود زیرساخت‌های انرژی جایگزین سوق می‌دهد. چگونه ممکن است در سالی که شعار آن «رشد تولید» است، مهم‌ترین ابزار تولید یعنی انرژی، این‌چنین ناپایدار شود؟

در ادبیات فارسی، روایت‌هایی از اقدامات ناهماهنگ و نتایج معکوس به وفور یافت می‌شود. همان‌طور که در آن مثل معروف آمده: «از طلا شدن پشیمان گشته‌ایم، مرحمت فرموده ما را مس کنید». این استعاره، امروز مصداق تصمیم‌هایی است که به‌جای بهبود شرایط، مشکلاتی نو را جایگزین کرده‌اند.

توقف مازوت‌سوزی، در اصل تصمیمی درست است؛ اما اجرای آن بدون آمادگی و جایگزینی مطمئن، به خاموشی تولید، کاهش بهره‌وری، افزایش بیکاری و تشدید فشارهای اقتصادی خواهد انجامید. کشورهایی که در مسیر توسعه پایدار گام برداشته‌اند، همواره اصل «تعادل» را رعایت کرده‌اند؛ میان زیست‌بوم و رشد اقتصادی، میان سلامت جامعه و استمرار تولید.

سعدی، شاعر تعادل و میانه‌روی، می‌فرماید:
«رهرو آن نیست که گه تند و گهی خسته رود / رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود».
شاید سیاست‌گذاران انرژی نیز باید این اصل را سرلوحه کار قرار دهند؛ چراکه انرژی، رگ حیاتی صنعت است و صنعت، ستون اقتصاد کشور.

امید است که دولت، ضمن حفظ مسیر سبز و زیست‌محور خود، با تدبیر و برنامه‌ریزی دقیق، از خاموشی امید در صنایع کشور جلوگیری کند. توسعه پایدار، مسیری است که نیازمند عزم، عقلانیت و آماده‌سازی بسترهای لازم است؛ نه فقط تصمیم‌گیری‌های درست، بلکه اجرای درست همان تصمیم‌ها.

پایان پیام/