به گزارش پایگاه خبری زرک [2]؛ در بیمارستان شریعتی اصفهان، دختری خردسال برای پدرش که به دلیل ابتلای شدید به کرونا در شرایط بسیار سختی بود، هر روز، نامه‌ای می‌نوشت و به امید بهبودی به تخت پدر وتنها امیدش می‌چسباند.

امروز همه امیدش را از دست داد و از فردا نامه‌های بعدی بی پاسخش را به سنگ قبر پدر می‌چسباند.

با خواندن متن دلسوزانه نامه هایش،  به جای اشک، باید خون گریه کنم.

نمی‌دانم چگونه و بر اساس چه مبانی غیر واقعی ومجعول در روند تولید واکسن داخلی و تاخیر در واردات واکسیناسیون سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی شد اما می‌دانم که تاوانش را چه کسانی دادند.

چه‌ها که بر سر ما رفت و کس نزد آهی...

علیرضا آذربایجانی /